Wielkie rzeczy się dzieją, gdy ludzie spotykają się z górami

„Wielkie rzeczy się dzieją, gdy ludzie spotykają się z górami”

                                                                                                              William Blake

Dawno nie opisywałam żadnej książki podróżniczej, a przecież to jeden z moich ulubionych gatunków. Czas więc to nadrobić. Dzisiaj coś wyjątkowego – dla miłośników wspinaczki, ale nie tylko.

Na tę pozycję trafiłam szukając książek z dziedziny mindfulness. Zainspirowana „Jestem tu i teraz”, o której pisałam tutaj, postanowiłam poszukać innych pozycji na ten temat. "I na co Ci te góry"  Anny Lichoty bardzo przypadła mi do gustu już od pierwszych stron.

fot. Anna Lichota

Autorka jest bardzo nietuzinkową osobą. Na co dzień pracuje w korporacji, realizując się jako menadżer wysokiego szczebla. Pracowała w 16 krajach świata co i rusz zmieniając miejsce zamieszkania.A w wolnych chwilach… wspina się na najwyższe szczyty świata. Jako trzecia Polska zdobyła koronę ziemi. I o tym jest ta opowieść.

Każdy rozdział to kolejny szczyt. Zaczyna się delikatnie – od Kilimandżaro, potem również relatywnie prosty do zdobycia Elbrus. Schody zaczynają się później – Aconcagua, McKinley, Piramida Carstensza, Mount Vinson na Antarktydzie (historia chyba najbardziej egzotyczna ze wszystkich) i na samym końcu wisienka na torcie czyli Everest.

Podróżniczka opisuje swoje przygody z ogromną dokładnością. Mówi jaki sprzęt zabrać, jak się zorganizować, ale także jak sobie radziła na wysokości np. z miesiączką czy potrzebami fizjologicznymi. Całość opisana jest tak sugestywnie, że czytając kolejne rozdziały czujemy ból pleców, ciężar plecaka czy przejmujące zimno.   

fot. Anna Lichota

Ale… co to wszystko ma wspólnego z mindfulness? Otóż okazuje się, że bardzo wiele. Jak mówi sama Anna: „Wspinaczka jest dla mnie nie tylko sposobem spędzania wolnego czasu, to przede wszystkim szkoła charakteru, z której korzystam w życiu prywatnym i zawodowym”.

Wszystkie wyprawy to dla autorki okazja do medytacji i zastanowienia się nad własnym charakterem. Każdy z rozdziałów kończy się refleksją nad nowo zdobytą umiejętnością, ale nie w zakresie fizycznym a właśnie emocjonalnym.

Po jednej z wypraw Lichota poczuła, że nauczyła się brać całkowitą odpowiedzialność za własne decyzje, po innej – dawać bez oczekiwania czegokolwiek w zamian. Przestała porównywać się z innymi a pewności siebie poszukuje jedynie w sobie. Na szczytach zostawiła fałszywą dumę i ego.

fot. Anna Lichota

Pięknie ujęła to w jednym z wywiadów:

„Zdałam sobie sprawę, że góry uwolniły we mnie tę prawdziwą Anię, nie tę ukształtowaną przez otoczenie. Doszłam do prawdy o sobie, ale też o życiu i o tym, że nie ma nawet białych kłamstw – na Antarktydzie uświadomiłam sobie, że trzeba być zawsze szczerym, bo jakiekolwiek zatajenie prawdy może doprowadzić do tragedii. Jeśli idziemy w grupie, a ja nie powiem, że potrzebuję postoju, rozgrzania, że boli mnie stopa czy ręka, reszta grupy i tak na tym ucierpi – dojdzie do odmrożeń i będzie trzeba mnie ratować. Tam, na górze, nie ma miejsca na zgrywanie bohatera, trzeba rozpoznać własną słabość i przyznać się do niej.”

Na składowe sukcesu, jakim jest zdobycie wymarzonego szczytu, podobno tylko w niewielkim stopniu składa się siła fizyczna. Tak naprawdę liczy się charakter – determinacja ale i szacunek do natury. Dlatego jeżeli masz chęć wybrać się na górską wyprawę życia, ale się boisz, sięgnij po tę książkę. Po przeczytaniu od razu pobiegniesz się pakować.

A jeżeli wciąż się wahasz, to pamiętaj o słowach Marka Twaina: „Za 20 lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś, niż tego, co zrobiłeś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Podróżuj, śnij, odkrywaj.”

"No i na co Ci te góry"  Anna Lichota

Wydawnictwo:  Świat książki

Liczba Stron:    304

Kategoria:         Podróżnicze